En ég get það ekki......
Það er allt einhvern veginn stopp. Kem því ekki frá mér, er bara þarna uppi svífandi. Ég er alltaf að spá og spöglera (sorry you guys but I can't stop thinking).
Af hverju er svona mikil mannvonska til í heiminum?
Af hverju geta ekki öll dýrin í skóginum verið vinir?
Af hverju getur fólk ekki verið þakklát fyrir það sem það hefur, hví þessi græðgi og öfund út í náungann alltaf hreint?
Af hverju á fólk svona erfitt með að gleðjast velgengi náungans?
Af hverju ekki að reyna finna hið góða í náunganum í staðin fyrir að laska það vonda?
Af hverju þarf sorg og gleði að haldast í hendur?
En einhversstaðar stendur að maður þarf að byrja á því
að taka til í sínum eigin garði áður en farið er yfir í næsta.
Hægara sagt en gert?
Engin ummæli:
Skrifa ummæli